DWIE SPRAWY
Do konsekwencji przedstawionych rozstrzygnięć należy zaliczyc dwie sprawy. Pierwsza – animacja wolna jest oa leżącego u podstaw działalności upowszechniania kultury, założenia „pustki kulturalnej” właściwej dla obszarów objętych oddziaływaniem upowszechnieniowym. Druga – inne jest również rozumienie uczestnictwa kulturalnego. 0 ile w przypadku upowszechniania istnieje tendencja do rozumienia uczestnictwa jako partycypacji w specyficznie rozumianej komunikacji, czy nawet tendencja do ograniczania uczestnictwa do samego odbioru nadawanych komunikatów, to w animacji uczestnictwo ma bardziej aktywny charakter. Animowana jest nie tylko aktywność grupy ale również jej potrzeby kulturalne. Uczestnictwo kulturalne jest więc tutaj uświadomieniem sobie przez grupę lokalną jej własnych potrzeb kulturalnych a następnie organizowaniem ich zaspokajania.Następna cecha charakterystyczna animacji dotyczy zasięgu animowanej społeczności. 0 ile przedmiotem działalności upowszechnieniowej jest społeczeństwo lub jego globalne segmenty, animacja odnosi się do społeczności elementarnych, w tym na przykład społeczności lokalnych. Jak sądzę, im mniejsza jest społeczność, tym większa jest adekwatność, a więc również i skutecznośc przedstawionej tu animacji.W świetle powyższych uwag wyraźna staje się rola samego animatora, który przestaje byc wychowawcą, nauczycielem, organiatorem czy przywódcą grupy lokalnej. Jego głównym zadaniem będącym pochodną głównej funkcji samej animacji jest’ożywienie środowiska lokalnego, doprowadzenie do ujawnienia jego potrzeb oraz realizacja jego wartości kulturalnych, co należy przeprowadzić si* łami samego środowiska z zaakceptowaniem jego naturalnych przywódców.